MARÍA SILENCIO
Cabeleira de chuvia, ollos de néboa.
María Silencio, esfarrapada, á espreita.
Sempre agardando, pola noite, as barcas.
A túa anguria fala con olladas.
María Nocturna: no peirán ¿que esperas?
¿polo día non vives?
¿Naces cada solpor? ¿Cais de primeira estrela?
María Silencio, sempre dura e muda...
¿Cal é a barca que agardas?
Das fontes dos teus ollos
flúen ríos de sono.
Pero ti sempre dura e desvelada,
batida polo vento, no peirán...
María Silencio, eu roubaría
no ceu
a estrela de mel,
na agua
a estrela de prata,
pra che mercar a fala.
Se queres ulir flores,
dareiche a flor da lúa.
María do Mar, ¿que barca agardas?
¿Queres o sol, carne de lúa fría?
O sol é un porco-espiño disfrazado.
No mar agora, ourizo de mar, dorme.
Pescado pola cana do abrente,
dareicho eu, raiolante e mollado.
¡María Silencio, Voz Dormida: fala!
¿A que afogado esperas,
María da Sombriza Espranza?
María Silencio, ¿agardas a túa voz?
¿As ondas do mar levado roubároncha?
De chuvia e vento vestida,
María Silencio, calada...
Carvalho Calero, Ricardo (1980) Pretérito Imperfeito (1927-1961)
