Exposición: 150 anos de "Cantares gallegos"

Rematamos o curso coa exposición das ilustracións que o profesor Eduardo P. Baamonde fixo de dous poemas  de 
"Cantares gallegos"  de Rosalía de Castro.



"Probe Galicia, non debes
chamarte nunca española,
que España de ti s’olvida
cando eres, ¡ai! tan hermosa
Cal si na infamia naceras
torpe, de ti, s’avergonza
i a nai que un fillo despreça
nai sin corazón se noma.
Naide porque te levantes
Ch’alarga a man bondadosa;
naide os teus prantos enxuga
i homilde choras e choras.
Galicia, ti non tes patria
ti vives no mundo soia
i a prole fecunda túa
s’espalla en errantes hordas,
mentras triste e solitaria
tendida na verde alfombra
ó mar esperanzas pides,
de Dios a esperanza imploras
por eso anqu’en son de festa
alegre a gaitiña s’oia
eu podo dicirche
non canta, que chora…"

                            " Miña Santiña,                                   
miña Santasa,
 miña cariña
 de calabasa.
 Hei de emprestarvos
 os meus pendentes,
 hei de emprestarvos
 o meu collar;
 hei de emprestarcho,
 cara bonita,
 si me deprendes
 a puntear.
- Costureiriña
comprimenteira,
sacha no campo,
malla na eira,
lava no río, 
vai apañar
toxiños secos
antre o pinar."

FELICITACIÓN DE NADAL



Con esta árbore realizada coa colaboración de investigadores, poetas, escritores... -as súas ramas son libros-, profesorado e alumnado queremos felicitarvos estas festas entrañables e desexarvos saúde, paz, amor.... e  libros.

Sobre todo, queremos agradecervos os agasallos que nos trouxestedes en forma de poema e que locen tan bonitos ó pé da árbore.


Boas Festas!!!

UN PASEO POLA ARQUITECTURA



Música: The Doors - Riders on the storm (Jinetes en la tormenta.)
Como colofón da exposición de "Historia da arquitectura" os alumnos de 2º de bacharelato fixeron de guías dos seus compañeiros de 2º da ESO.

"ALBERT CAMUS, CEN ANOS (1913-1960). UNHA LECCIÓN DE REBELDÍA"

Albert Camus chegou á miña vida cedo a través de dúas das súas novelas: O estranxeiro e A peste, seguramente unha das millores cousas que me ocorreron na Universidade. Obras, as anteriores,  que con A caída conforman a triloxía na que amosa a doble dimensión absurda e rebelde da existencia, e do mesmo modo que Kierkegaard, Nietzche, Dostoievski e Kafka, Camus coloca aos seus protagonistas en circunstancias extremas. De maior lin O primeiro home e desexei que os meus alumnos se emocionaran coma min. Este primeiro home que se fai a si mesmo na adversidade é o xermolo de todos os futuros homes aos que el dará voz. A. Camus escribe tamén teatro porque o xénero permítelle ser solidário: Calígula. E escribe ensaio porque é suficientemente lúcido e honrado para atreverse a chamar ás cousas pólo seu nome e defender  a súa opinión: O home rebelde.

                               
Pero moito antes, alá pola nenez, eu xa tivera coñecemento do entorno mais íntimo do escritor e xa me estremecera por causa das feridas que unha guerra colonial nel producira: Alxeria. Cando tivo lugar a guerra pola independencia nos anos sesenta, eu regresara á aldea, esta vez a unha aldea con mar ao lonxe e cociña grande e luminosa con unha radio, que me afastaba dos labirintos do patio e das pantasmas daquela casa tamén grande. Naquel verán do alborecer dos  sesenta, con meu pai, do que aprendera a ler no xornal e a viaxar polos mapas, escoitaba baixiño, logo de xantar, as novas da guerra franco-alxeriana. A esas horas da canícula pasaban avións, e meu pai dicía: “É o exército francés que vai para Alxeria”. Entón eu tirábame ao chan para me protexer. Miña nai, mentres, aprendia a andar en bicicleta no almacén, para ser autónoma, parapetada tras os sacos de tercerilla.
              
Máis tarde, levoume ao Magreb o cine: Casa Blanca, A batalla de Alxer,  O estranxeiro, Un  verán na Goulette, CarameloDe deusese homes... Polo medio, estiveron as viaxes: Marrocos, polo sur do Mediterráneo –quixera que fora Alxeria pero complicouse, logo no amor eramos dous e soñamos con Túnez, pero a última hora alguén desviou o destino; Paris e moitos recunchos de Francia, polo norte do Mare Nostrum.
Camus humilde, vitalista, absurdo, filósofo, comprometido, dramaturgo, rebelde, xornalista, novelista, ensaísta, alxeriano e francés, namorado da liberdade sempre estaba ali. E xa quixera eu ser coma o seu mestre do instituto de Alxer, Germain Louis, e telo a el de alumno, pois cando recibiu o premio Nobel no ano 1957 Albert Camus escribiulle unha carta que dicía así: 
“ Recibín un honor demasiado grande, que non busquei nen pedín. Pero cando souben a noticia, pensei primeiro na miña nai e despois en vostede. Sen vostede, sen a man afectuosa que tendeu ao neno pobre que era eu, sen as súas ensinanzas e o seu exemplo, non tería sucedido nada de todo isto.”                         
Mais alá de Camus, lecturas  como as de Simone de Beauvoir –que espertou nunha praia de Túnez cun árabe sentado na tripa- e Fatema Mernissi mostráronme  outros misterios e outras riquezas, para min descoñecidas, da vida no Magreb. Maruja Torres ilustroume  desde as súas columnas do xornal o Líbano incombustíble, aquel que ainda arrecende a cedros na memória de xove.   Un día, desde os xornais analizamos na aula a brutal guerra civil alxeriana dos anos oitenta e noventa que veu despois da descolonización. Camus viviu os seus últimos anos en estado de desasosego permanente pola violencia dos paramilitares franceses e do terrorismo alxeriano, aos que condenaba e apuntaba como causa desta segunda guerra que el xa non vería. 
Tras a súa morte William Faulkner di del:    “Camus dixo que a única función verdadeira do home, nacido nun mundo absurdo, é vivir, ser consciente da vida dun, da súa revolta, da súa condición libre. Dixo que se a única solución ao dilema humano é a morte, entonces estamos no camiño equivocado. A pista correcta é a que leva á vida, á luz do sol. Un non pode sufrir incesantemente polo frio.”
 

Jean-PaulSartre, compañeiro de viaxe e moitas veces contrincante, en canto tivo noticia da súa morte dixo: “Este home en marcha poñíanos entre interrogacións, el mesmo era unha interrogación que buscaba a súa resposta: vivia no medio dunha longa vida; para nós, para el, para os homes que fan que a orde reine como para os que o rexeitaron, era importante que Camus saíra do silencio, que decidise, que concluira. Raramente os caracteres dunha obra e as conviccións do momento histórico esixiron con tanta claridade que un escritor viva.”
Para os meus grandes amores que están hoxe de aniversario
Rb.

Exposición "Historia da arquitectura"



O Departamento de Xeografía e Historia, en colaboración coa Biblioteca, realizou durante o curso pasado o  traballo "Historia da arquitectura", que culminou coa realización dunha serie de paneis que están expostos no noso corredor principal.

Trátase dun conxunto de doce paneis, que conteñen varias fotografías acompañadas de textos explicativos organizados polos máis representativos estilos artísticos da cultura occidental. Esta exposición concibiuse como unha "lección permanente" cuxos obxectivos son:
  • Mostrar, ordenados no tempo, os estilos arquitéctonicos máis representativos, da cultura occidental .
  • Memorizar os nomes dos distintos estilos e as súas cronoloxías.
  • Percibir a evolución da arquitectura con relación ós cambios históricos.
  • Asumir os cambios arquitectónicos no tempo e  as influencias e permanencias duns nos outros.
  • Percibir a arquitectura como un fenómeno humano e polo tanto cambiante.

"Verbas"



Esta curta pretende alentar á dignificación e defensa da nosa lingua. Foi creada e dirixida por Andrea Maseda Prado. Gañou un premio ó mellor guión do II Concurso de Curtas Sociolóxicas da UCD.

Mulleres de premio.



Alice Munro acaba de acadar o Premio Nobel de Literatura. Converténdose así na décima terceira muller que consegue este galardón. A esta nómina tamén podemos engadir a recentemente falecida Doris Lessing.


Outra muller premiada nestes últimos días pola súa dedicación literaria é a mexicana Elena Poniatowska, neste caso co Premio Cervantes.


Non perdades a oportunidade de achegarvos á obra de calquera destras tres autoras.

CINE PARA PENSAR, PARA AMAR, PARA EMOCIONAR...

 Un invierno en la playa."Inteligencia, tono y talento"Josh Boone. EE UU, 2012. A vida día a día. O amor duradeiro: un proxecto de vida en común; agora que o amor vai tan barato ben paga a pena deterse en películas coma esta dirixida ás emocións. Nada está perdido, verás. Gústame este cine fresco, fermoso e reflexivo que nos está a chegar de América.

 
Hannah Arendt. "H. Arendt, pensadora alemana de orixe xudeu" / "Eichmann en la horca"). Filme alemán 2013, da directora Margarethe von Trotta, "Un elogio de la inteligencia".


Las horas del verano. Olivier Assayas, un importante director do cine francés actual. Francia 2008. "Un film francés terso, fluído y suave como la corriente serena de ese río que en la metáfora representa el paso del tiempo..." 


                                       



    





En tierra de hombres. Niki Caro. EE UU, 2005    (ficha didáctica). Filme moi interesante para traballar na aula. A crítica é controvertida e ás veces un pouco despiadada e irreflexiva. É certo que a actriz Charlize Theron é moi boa e a música tamén, pero non só. Talvez non sexa suficiente vela con ollos de europeo sen máis. Trasladémonos a USA e miremos como funcionan as súas leis laborais; como se vive e se relacionan na América profunda - non é o mesmo que no Manhattan de Woody Allen; e quen se foi de Europa para alá, non sempre foi o mellor, tamén emigraron as comunidades máis retrogradas fuxindo do libre pensamento. América é moi grande e hai sitio para todos. E aquí?, son as comarcas mineiras outra cousa que terra de homes? En calquera caso saiban os novos e os non tan novos que nada se nos dá gratuitamente, non vaia ser que todo estea por ganar.

HOMENAXE A CERNUDA - 50 ANOS XA -

O día 5 de novembro de 1936 falecía no exilio, en México, Luis Cernuda, o autor de A realidade e o desexo e un dos destacados escritores da Xeneración do 27. Varios poetas de España e América Latina, elixiron os mellores versos do poeta sevillano e dixeron por que lles gustaba. (El País ).





Te quiero.

Te lo he dicho con el viento,
jugueteando como animalillo en la arena
o iracundo como órgano impetuoso;

Te lo he dicho con el sol,
que dora desnudos cuerpos juveniles
y sonríe en todas las cosas inocentes;

Te lo he dicho con las nubes,
frentes melancólicas que sostienen el cielo,
tristezas fugitivas;

Te lo he dicho con las plantas,
leves criaturas transparentes
que se cubren de rubor repentino;

Te lo he dicho con el agua,
vida luminosa que vela un fondo de sombra;
te lo he dicho con el miedo,
te lo he dicho con la alegría,
con el hastío, con las terribles palabras.

Pero así no me basta:
más allá de la vida,
quiero decírtelo con la muerte;
más allá del amor,
quiero decírtelo con el olvido.

Día da Ciencia en Galego 2013


A Coordinadora Galega de Equipos de Normalización e Dinamización Lingüística adiou para mañá, día 12, as actividades de celebración do Día da Ciencia en Galego. 

Nesta celebración que vai pola súa terceira edición, a actividade na que participarán os centros de secundaria é a videoconferencia a cargo do doutor en Física,Jorge Mira Pérez.

"O home almofada"


Hoxe fomos ó teatro co alumnado de 1º de bacharelato para ver a representación d'O home almofada de Martin McDonagh , unha historia que afonda nas múltiples formas da violencia sen ningunha tregua para o espectador.



"Pipas"

Non te perdas esta divertida curta gañadora dos premios ó mellor guión e á mellor dirección na XI Edición do Notodofilmfest .


Corto PIPAS from Manuela Moreno on Vimeo.

"Ardalén" de Miguelanxo Prado, Premio Nacional de Cómic.

Miguelanxo Prado acaba de recibir o Premio Nacional de Cómic 2013 pola súa obra: Ardalén.


Abre as páxina de Ardalén e entrarás nunha obra que non deixará de engaiolarte.

   Trátase dunha historia en torno á memoria. A memoria persoal dos personaxes acaba mesturada coa colectiva, a procura da súa identidade lévaos a compartir as súas relembranzas e recordos nun naufraxio onírico.
   Nesta obra están presentes desde o ton poético ata o máis filosófico. Así mesmo, o debuxo está acompañado de textos xurídicos ou administrativos cun achegamento máis realista.
   A novela gráfica, cuxo título é un vento do outro lado do océano, lévanos desde a Galicia da actualidade coa historia dun ancián, que foi un neno orfo durante a Guerra Civil, ata a a emigración ás Américas dos anos 50, co relato dun home que embarca e deixa atrás a súa familia.



Neste documental o autor, entre outros,  explícanos o seu oficio de debuxante de banda deseñada.





  • Los oficios de la cultura - Dibujante de cómic. Miguelanxo Prado


  • LER CIENCIA NA BIBLIOTECA....







     A CIENCIA non é aburrida, ¡ANÍMATE E VEN COMPROBALO A BIBLIOTECA!
    OUTUBRO 2013 -MES DAS BIBLIOTECAS ESCOLARES-



    OUTONO: CINE

     INCH´ALLAH. Anaïs Barbeau-Lavalette. Algo máis que "unha doutora europea en Palestina que vive en Israel". Dous mundos enfrontados: os muros que erguen os poderosos do mundo para non ver as miserias que enxendran do outro lado. Estado de sitio.


    TI MÁIS EU (Tú y Yo / Io e Te). Bernardo Bertolucci. Este mestre do cine italiano regresa unha vez máis para falar dos xoves, bota unha ollada á adolescencia e faino ben. Lorenzo ten 14 anos e rebélase contra o mundo vivindo en soedade, pero que fai o mundo?

    A CAZA (La caza / The Hunt). Thomas Vinterberg. Un bo filme dinamarqués que ocorre no ámbito da escola e dun pequeno pobo, onde unha mentira corre coma a pólvora e pode rematar en traxedia. Fermosa  é a fotografía e a súa banda sonora. Moi boa interpretación.

    BÁRBARA (Barbara). Christian PetzoldUnha vez máis no século XX, os muros erguidos polas guerras, sempre dos poderosos, impiden que a vida de moitas persoas, responsablemente dedicadas ao seu traballo, sexa digna. Represión. Só o amor, o coñecemento e o trato humano van restaurando a situación. Alemaña do Leste (República Democrática Alemana), 1980. Magnífica interpretación.

    ANNA KARENINA (Anna Karénina). Joe Wright. de novo volve ao cine esta historia romántica de amor e rebeldía do século XIX, baseada na novela do mesmo nome de León Tolstói. Agora sorpréndenos cunha posta en escena máis próxima ao teatro. 

    NON (No). Pablo Larraín. Baseada na obra teatral El Plebiscito, de Antonio Skármata. Neste filme pódese ver como se xesta a campaña publicitaria que rematou coa longa e brutal dictadura de Augusto Pinochet en Chile. Se alguén quere ir máis lonxe pode ver tamén Missing que mostra, a raíz da desaparición dun xove cooperante norteamericano en Chile, como e quen decidiu rematar violentamente co goberno democrático de Salvador Allende (1973) e elevou a Pinochet ao poder. Golpe de Estado.

    LAWRENCE DE ARABIA (Lawrence of Arábia). David Lean. Outro clásico para ver que nos leva, a través das campañas do enigmático oficial británico T. E. Lawrence, aos escenarios da Primeira Guerra Mundial, durante a que árabes, apoiados polo Reino Unido, e turcos tamén se baten. 
                 
                       GRANDES ESPERANZAS (Great Expectations).MikeNewell.Tamén reaparece esta obra épica do século XIX baseada na novela homónima de Charles Dickens. Hai outras versións xa clásicas e brillantes, pero esta chéganos con actores novos. Non está mal, e esa necesidade que temos os humanos de que nos conten historias felices e dramáticas, que nos transmitan os sentimentos e as emocións dos demais, ben pode quedar satisfeita. Que nos conten un conto longo, talvez nós tamén sexamos eles. 

    O EXERCICIO DO PODER (L´Exercice de L´Etat). Pierre Schoeller. Un interesante thriller político do noso tempo.
    Rb.

    OS ÁNGULOS DA BRASA, de Manuel Álvarez Torneiro

      Premio nacional de poesía 2013


                          
    POSTAL DE OUTONO
    O outono preguiceiro e o seu navío en chamas.

    Hoxe non é un día do presente
    non é outubro nin xoves:
    isto é o fondo do tempo
    nun letargo de lámpadas e bancadas.

    E pide esmola o mundo
    que soubo dun Van Gogh dilapidando ocres
    baixo un vento de frautas
    e ceos invertidos:
    unha luz-miraxe de si mesma.

    Alleo á aldea sobrenatural,
    ao relato arrombado dunha historia
    de segas inflamadas
    e astros sen retorno,
    un camiñante chega preguntando
    polo século XV.

    En Kalandraka podedes ler este libro ben premiado e ricamente creado
    Rb.

    Jordi Bayarri na nosa biblioteca








    JORDI BAYARRI e os seus cómics de divulgación sobre grandes figuras da ciencia xa están na nosa biblioteca, grazas á colaboración de profesora Nuria que se encargou de facérnolos chegar.