Cando nas
contadas páxinas autobiográficas que escribiu tivo que referirse a si mesmo, dixo que era un plumífero. É dicir, unha persoa que ten por oficio escribir. E diso tratou a vida completa de Rafael Sánchez Ferlosio, que morreu este luns en Madrid aos 91 anos. Cultivou todos os xéneros e, en cada un deles, traballou coa mesma meticulosidad, finura e honradez. Tímido, iconoclasta, non lle gustaba darse importancia, tiña un magnífico sentido do humor.
A imaxinación
serviulle para construír o seu primeiro libro, Industrias e andanzas de Alfanhuí (1951), un prodixio de sinxeleza; logo afinou o oído para recoller a lingua que se falaba na España dos cincuenta e reconstruíuna enEl Xarama. Foi a novela coa que gañou o Premio Nadal en 1955, e coa que obtivo fama e recoñecemento. Non tardou en saír fuxindo daquilo, abominando do “horror ou repugnancia” que lle produciu “a grotesca papeleta de literato”. Así que, entre outubro de 1954 e marzo de 1955, conta na forxa dun plumífero, “agarrei a Teoría da linguaxe, de Karl Bühler, e mergulleime na gramática e na anfetamina”. Foi unha época intensa. “Cando me encerraba non quería ver a ninguén. Un verán —sería o do 59— en que quedei só en Madrid, cheguei mesmo a arrincar o cable do teléfono”.
El País.
