Este é o segundo premio de relato curto na categoría B do Certame Abril dos Libros Maio das Letras 2010 do IES de Vilalonga.
Autor: J. Carlos Rodríguez Meis (3º ESO C)A HISTORIA DO VELLO DO RÍO
Alá abaixo, pola chaira sempre ía o río, tranquilo, fresco, estomballado coma un home na sesta. Eu podía pasar horas e horas mirando para el e sempre o facía porque pasa moi preto da miña casa. É un río normalmente tranquilo e caudaloso, con moita vexetación ao redor. Pero cando chove convértese nun río torrencial e debastador, coas augas cheas de lodo.
Aquel día, aproveitando que estaba bo tempo, fun pescar, aínda que non é un río con moitos peixes. Collín a cana, meu gallapán, o meu sombreiro e a miña troiteira para poñer rumbo ao río. Cando cheguei había un vello pescando e púnxenme á súa beira. De repente o vello marchou. Eu seguín pescando. Ese día non vin nin a primeira troita! Entón collín a cana, pregueina outra vez e, cando ía marchar, volveu o vello de antes e díxome:
- Neste río non vas pescar nada. Fun mirar alá arriba e están a construír unha presa.
Eu exclamei:
- Unha presa! Como non me dera conta antes? E que a xente non o ía impedir? Eu estaba confuso.
Agora xa pasaron vinte anos desta historia. Ao final fomos protestar aquel vello máis eu. A el golpeárono tanto cunha grúa que lle causaron a morte, pero pararon as obras.
Escribo esta historia no seu honor. Cada ano lévolle, ao lugar onde faleceu, un ramo de flores e un cartel que pon:
Fóra as presas dos ríos!
Aquel día, aproveitando que estaba bo tempo, fun pescar, aínda que non é un río con moitos peixes. Collín a cana, meu gallapán, o meu sombreiro e a miña troiteira para poñer rumbo ao río. Cando cheguei había un vello pescando e púnxenme á súa beira. De repente o vello marchou. Eu seguín pescando. Ese día non vin nin a primeira troita! Entón collín a cana, pregueina outra vez e, cando ía marchar, volveu o vello de antes e díxome:
- Neste río non vas pescar nada. Fun mirar alá arriba e están a construír unha presa.
Eu exclamei:
- Unha presa! Como non me dera conta antes? E que a xente non o ía impedir? Eu estaba confuso.
Agora xa pasaron vinte anos desta historia. Ao final fomos protestar aquel vello máis eu. A el golpeárono tanto cunha grúa que lle causaron a morte, pero pararon as obras.
Escribo esta historia no seu honor. Cada ano lévolle, ao lugar onde faleceu, un ramo de flores e un cartel que pon:
Fóra as presas dos ríos!
Ningún comentario:
Publicar un comentario