Non sei se a máis grande do mundo, pero hoxe deixounos unha das maiores a máis auténticas voces da literatura dos últimos anos:
José Saramago.
Esta curta, con música de Emilio Aragón, está baseada nunha das súas escasas achegas á literatura infantil. Encheremos o baleiro que nos deixa a súa marabillosa voz, que resoaba como o son dunha buguina, coa lectura dos seus libros.
Aquí tedes un pequeno anaquiño do seu libro Todos os Nomes, no que se reflexiona sobre a morte:
"É mais do que certo e sabido que a morte, quer por incompêtencia de origem quer por má-fé adquirida na experiência, não escolhe as suas vítimas consoante a duração das vidas que viveram, procedimento este, aliás, entre parêntesis se diga, que, a dar cédito à palavra das inúmeras autoridades filosóficas e religiosas que sobre o tema se pronunciaram, acabou por produzir no ser humano, reflexamente, por diferentes caminhos, o efeito pardoxal duma sublimação intelectual do temor natural de morrer. Mas, indo ao que nos interessa, aquilo de que a morte nunca poderá ser acusada é de ter deixado ficar indefinidamente no mundo algum esquecido velho, apenas para se ir tornando cada vez mais velho, sem merecimento ou outro motivo visíbel. Já se sabe que por muito que os velhos durem, a hora deles acabará sempre por chegar"
Ben sabemos que neste caso chegaba só cos motivos visibles.
Ningún comentario:
Publicar un comentario