Un final improvisado díxoo todo. Ida Vitale (Montevideo, 1923) finalizara o seu discurso. Acalou os aplausos cun xesto. “Querería facerme perdoar a audacia de vir aquí, a este lugar, e meterme a falar de Cervantes”. Só despois descendeu as escaleiras do púlpito laico do paraninfo da Universidade de Alcalá de Henares, onde esta mañá recibiu o Premio Cervantes 2018 de mans do rei Felipe VI. Dixera o que non estaba escrito e quería dicir, unha desas “cousas absurdas e desacomodadas” que lle saen da alma, como os bicos
que enviou coa man ao público ao recoller o premio e ao Rey tras escoitar o seu discurso.
Ningún comentario:
Publicar un comentario