ENTREGA DE DIPLOMAS DO CONCURSO DE ADHESIVO

















O día 2 de maio tivo lugar no IES de Vilalonga a entrega de diplomas do concurso de adhesivos pola normalización lingüística organizadopola coordinadora de Equipos de dinamización lingüística do Salnés.
Os traballos presentados, baixo o título “As cores da lingua”,  reinterpretaban obras pictóricas de artistas da nosa terra.
Establecéronse tres categorías: primeiro ciclo da ESO, segundo ciclo de ESO e Bacharelato e ciclos formativos. En cada unha seleccionáronse primeiro premio, segundo premio e varios finalistas.
Participou alumnado do IES Armando Cotarelo Valledor, do IES Bouza Brey,  do IES Miguel Ángel González Estévez , do IES Ramón Cabanillas, do IES Francisco Asorey, do IES Faro das Lúas, do IES Castro Alobre, do IES A Basella, do IES de Barro, do IES de Sanxenxo, do IES de Meaño e do CPI de Mosteiro. Porén, por problemas de axenda,  só acudironprofesorado e alumnado do  Bouza Brey, daBasella, do Ramón Cabanillas, do Castro Alobre e do  Armando Cotarelo Valledor.
Contamos coa colaboración de Carlos Bóveda, Manuel Caneda, Alexandrei Longo, Sara Martínez, Damián Rial, Mateo Rozas e Yeray Magariños, regueifeiros e regueifeiras de segundo de ESO, que iniciaron e remataron o acto, e do alumnado de terceiro e cuarto de ESO,ÁngelBerreco, Álvaro González, Nicolás Straehli, Noa Vázquez,Laura Pereira, Carmen Soto e Manuel Arnoso,  que presentou e entregou diplomas, flores e agasallos.ÁlexCacabelos tivo o control, unha vez máis, da presentación audiovisual que recollía os traballos escollidos.MOITAS  GRAZAS!!!!!!!






ELI RÍOS FALOUNOS DE LUNS



Esta mañá estivo no IES de Vilalonga a escritora ELI Ríos para falar co alumnado de 1º de Bacharelato sobre a súa novela Luns, pero tamén para amosar todos os temas que nesta novela se tratan e que están no discurso da sociedade neste momento, case todos arredor da igualdade de xénero, ou máis ben a desigualdade histórica e as súas consecuencias.

Eli Ríos naceu en Londres en 1976. Ao pouco tempo regresou a Galicia, concretamente a Ordes, onde pasou a súa infancia. Despois dun periplo por diversos territorios da lusofonía, instalouse ao pé do Castro de Elviña.

Colabora en diversas obras colectivas, realiza obradoiros de escrita, contacontos infantís e forma parte da revista dixital de crítica literaria A Sega.

Gañou diversos premios literarios como o XII Premio de Poesía Concello de Carral en 2009, con Nós escoitando o badalo de marienplatz; o XL Premio Modesto Figueiredo en 2014 con Remexido de patacas; XII Premio Pura e Dora Vázquez de Narración 2014, por Bicha; I Premio de poesía Rosalía de Castro en 2015, con Café intenso; XVIII Certame Francisco Añón de Poesía 2015, con Doe tanto a túa ausencia;  XVII Premio Torrente Ballester 2016 por Luns (polo que hoxe está aquí); ou o IV Premio de Poesía Gonzalo López Abente en 2017 por Culpable, entre outros.

Eli é unha autora polifacética que ten publicado libros de poesía, narrativa infantil e xuvenil e novelas para adultas e dedica moito do seu tempo a espir ou deixarse espir neses textos que un día deixou en papel para as súas lectoras.

Quizais entre tantos textos, ben estaría terlle dado a palabra a Eli con algunha cita dos seus múltiples libros, mais hoxe decidimos que a palabra lla ía dar a voz doutros versos, a dos de alguén que non os pode berrar, os versos da protagonista dunha das noticias que Eli comentou con nós hoxe, Sesé Mateo, unha voz que nos seus últimos textos chegou a escribir:

            Tengo una vida fabulosa.

            Mi vida está llena de amor.

            El amor de mi vida comienza por mi misma.

            Tengo dominio sobre mi vida.

            Soy una mujer poderosa.

            Soy digna de amor y respeto.

            No estoy sometida a nadie, soy libre.

            ...

            Estoy a salvo y todo está bién en mi mundo.



Quizais isto mesmo pensou a nosa Nerea, a protagonista de Luns, á volta da última sesión médica... e entón deixamos que Eli falase.



I CERTAME DE REGUEIFAS CONCELLO DE SANXENXO

O alumnado de 2º ESO do IES de Vilalonga participou o pasado 11 de abril, xunto con compañeiras e compañeiros do IES de Sanxenxo e o Colexio Abrente, no I Certame de Regueifas do Concello de Sanxenxo que tivo lugar no Auditorio do Pazo Emilia Pardo Bazán.
Ao encontro asistiron ademais os regueifeiros Lupe Blanco e Josinho da Teixeira que guiaron esta xornada de lingua, cultura e convivencia entre o alumnado dos tres centros educativos de Sanxenxo.






Algúns enlaces de interese sobre este encontro:



TERCEIRO E CUARTO DE ESO VAN Ó TEATRO


 








O día 3 de abril o alumnado de 3º e 4º de ESO  asistiu a unha representación no auditorio de Cambados. Foron Os Quinquilláns,   partindo de textos de Madein Galiza de Séchu Sende,  os encargados de mostrar algúns dos prexuízos lingüísticos que afectan á nosa lingua.

 Estas son manifestacións do noso alumnado despois de ter asistido á representación:
“Unha obra cunha mensaxe moi importante. O galego forma parte da nosa cultura, é a nosa lingua e temos que falala e coidala para que os fillos dos nosos fillos tamén a falen. (...) Oxalá nunca se perda a nosa lingua”. (Alba González)
“Recomendo profundamente esta obra para aqueles que consideren que o galego non é unha lingua. Ó contrario, o galego é unha lingua máis, unha lingua románica e lingua oficial en Galicia. (...) A adaptación do texto Madein Galiza axuda á normalización lingüística”. (Gabriel Folgada)
“A representación mostraba unha nena que falara galego ata que un día na discoteca Koyote atopou un “atrapalinguas” que lle quitou a súa lingua”. (Lucas Cores)
“Falou galego moito tempo, ata que un día foi de festa e un home de LanguagePlanning lle arrincou de novo o galego e comezou a falar castelán outra vez”. (Adrián Míguez)
“Hai unha axencia con persoas que intentan que desapareza o galego. Para conseguilo, vanlle corrixindo ós falantes de galego cada palabra ata roubarlles a lingua”. (Nuria Carballa)
“Mediante unha metáfora, móstrase  como o galego vai sendo menos utilizado debido ós prexuízos: os  “ ladróns de palabras” eran un grupo de persoas pertencentes a unha organización que quería destruír o galego”. (Lucía Villanueva)
“A perda da lingua simbolízase cunha persoa chamada Roba Palabras, que animaba á protagonista, Estrela, a deixar o galego. A pesar das dificultades (a familia, o instituto, as persoas da empresa que convencen os galegos para que falen en castelán), o galego séguese utilizando xeración tras xeración”. (Jaime Camiña)
“Chegou á panadaría de sempre e pediu  pan en castelán, pero o dependente dálle pans galegos (de Carral, de Cea...) e ela probou un cachiño e recuperou a lingua”. (ÁlexCacabelos)
“Vese a evolución lingüística que sofre a protagonista. (...) Ao final, Estrela lembra cal é a súa propia lingua e  está decidida a ensinárllela aos seus fillos , o galego.  (...) Cada vez son máis as persoas que deixan de falar galego para falar castelán polos prexuízos lingüísticos, pero esta obra ensínanos a apreciar a nosa lingua”. (Daniel Castro)
“Fronte ó desprezo dos falantes de castelán cara ó  galego e á obsesión por unificar todos os idiomas para crear unha única  “lingua do futuro”, transmítenos que o galego non é un castelán mal falado, que cada lingua é unha gran riqueza e que nós debemos apreciar esa riqueza que posuímos”. (ÁngelBerreco)
“Resultou interesante porque mostra o desprezo que sofre o galego no seu propio lugar”. (Alexia González)
“Unha obra presentada polo grupo Os Quinquilláns, que aínda sendo de corte humorístico, trata un tema serio como é a conservación da lingua. (...) Unha obra que contén unha mensaxe moi importante que non debemos esquecer”. (Mario Santiso)

Día Internacional do Libro

O martes 23 de abril, xusto a volta de vacacións de Semana Santa, celebramos o Día do libro. A biblioteca co alumnado e profesorado levou a cabo distintas actividades para visibilizar e festexar este Día.
 Todos os anos repartimos flores entre o alumnado que ven por un libro:

 As alumnas de 4º da ESO aproveitaron libros expurgados para facer figuras e decorar a Biblioteca:
















 Na entrada do edificio 1 expuxemos un libro xigante con cine, arte, poesía, música, etc.:


 No cubo da entrada colocamos unha pancarta xigante recordando este Día:


 E moitas cousas máis...... Parabéns a tod@s e gozade da lectura!

PREMIO CERVANTES 2018




Un final improvisado díxoo todo. Ida Vitale (Montevideo, 1923) finalizara o seu discurso. Acalou os aplausos cun xesto. “Querería facerme perdoar a audacia de vir aquí, a este lugar, e meterme a falar de Cervantes”. Só despois descendeu as escaleiras do púlpito laico do paraninfo da Universidade de Alcalá de Henares, onde esta mañá recibiu o Premio Cervantes 2018 de mans do rei Felipe VI. Dixera o que non estaba escrito e quería dicir, unha desas “cousas absurdas e desacomodadas” que lle saen da alma, como os bicos
que enviou coa man ao público ao recoller o premio e ao Rey tras escoitar o seu discurso.





   


BAUHAUS: A ESCOLA QUE CAMBIOU A ARTE.


A Bauhaus abriu as súas portas hai un século. O 1 de abril de 1919, os estudantes cruzaron por primeira vez o limiar. Os profesores, aínda aloxados en hoteis, empezaron a traballar en seminarios que alternaban a artesanía e os saberes técnicos, co obxectivo de xerar unha arte adaptada ás necesidades da sociedade alemá de posguerra. As faccións máis conservadoras de Weimar puxeron o berro no ceo: nas súas aulas había mulleres e ata estranxeiros. O cataclismo bélico deixara a moral nacional polos chans, pero tamén provocado a ilusión dun novo comezo. Centos de mozos chegaron á cidade onde morreron Goethe e Schiller para participar na gran aventura da escola, que terminaría cambiando o rumbo da arte. “Xuntos, déixenos desexar, concibir e crear a nova estrutura do futuro, que un día elevarase cara ás alturas, como o símbolo de cristal dunha nova fe”, rezaba a súa rimbombante manifesto, escrito en letra gótica e pouco minimalista dirixíndose ao público.
Os nazis non dubidaron en meter aos artistas vinculados a esta escola na categoría da arte degenerado, a pesar de que o seu traballo resultase bastante menos fero que as cruentas caricaturas da chamada Nova Obxectividade, que retrataban sen concesións a tráxica deriva da sociedade alemá de entreguerras. Custa entender que perigo viron neste deseño de liña branca e interiores diáfanos, máis aló da ideoloxía dos seus creadores. “Algunhas das figuras da Bauhaus tiveron carreiras que proseguiron durante o III Reich. A estética do modernismo podía ser desvinculada da política que lle serviu de impulso inicial, como sucedeu na Italia fascista”, confirma o historiador Eric D. Weitz, autor da Alemaña de Weimar, que acaba de reeditar Turner. “Con todo, o rápido peche da Bauhaus e o exilio dos seus astros demostra que o réxime consideraba que a escola e os seus practicantes eran un perigo. A Bauhaus representaba unha política aberta, democrática e socialista, o que, para os nazis, supoñía unha gran infracción”. Un século despois, o tempo termina poñendo, como afai, as cousas no seu lugar.
Periódico: El País. 2 de abril 2019


AS REGUEIFAS NO IES DE VILALONGA



O venres 5 de abril tivo lugar na biblioteca do IES de Vilalonga o primeiro dos dous obradoiros de regueifas dirixido a alumnado de 2ºESO. Nesta ocasión contamos coa presenza da regueifeira Lupe Blanco, quen ademais de inicialos na teoría da composición deste tipo de textos, axudou a que improvisaran e crearan as súas primeiras regueifas.
O alumnado quedou moi satisfeito desta experiencia e xa están pensando no que van facer o vindeiro martes 9 de abril con Lupe, que nesta ocasión virá acompañada de Josiño da Teixeira.
Finalmente, tanto os participantes como as compañeiras e compañeiros de 2º ESO do IES de Vilalonga, viaxarán o xoves 11 de abril ao Auditorio Emilia Pardo Bazán para participar no I Certame de Regueifas de Sanxenxo e compartir experiencia regueifeira con alumnado do IES de Sanxenxo e do Colexio Abrente.

Ata sempre a Rafael Sánchez Ferlosio



Cando nas contadas páxinas autobiográficas que escribiu tivo que referirse a si mesmo, dixo que era un plumífero. É dicir, unha persoa que ten por oficio escribir. E diso tratou a vida completa de Rafael Sánchez Ferlosio, que morreu este luns en Madrid aos 91 anos. Cultivou todos os xéneros e, en cada un deles, traballou coa mesma meticulosidad, finura e honradez. Tímido, iconoclasta, non lle gustaba darse importancia, tiña un magnífico sentido do humor.


A imaxinación serviulle para construír o seu primeiro libro, Industrias e andanzas de Alfanhuí (1951), un prodixio de sinxeleza; logo afinou o oído para recoller a lingua que se falaba na España dos cincuenta e reconstruíuna enEl Xarama. Foi a novela coa que gañou o Premio Nadal en 1955, e coa que obtivo fama e recoñecemento. Non tardou en saír fuxindo daquilo, abominando do “horror ou repugnancia” que lle produciu “a grotesca papeleta de literato”. Así que, entre outubro de 1954 e marzo de 1955, conta na forxa dun plumífero, “agarrei a Teoría da linguaxe, de Karl Bühler, e mergulleime na gramática e na anfetamina”. Foi unha época intensa. “Cando me encerraba non quería ver a ninguén. Un verán —sería o do 59— en que quedei só en Madrid, cheguei mesmo a arrincar o cable do teléfono”.
El País.