Chéganos a carta gañadora do certame de San Valentín de
Radiofusión. Reproducímola a continuación. Parabéns a Jorge Melero de la Calle, autor da carta e gañador do premio.
Fotografía de
NeoGabox.
“Non sabes como devezo por verte. Agora mesmo pérdome nos bordes mesmos do teu pensamento, rozándote apenas, ficando engaiolado no brillo vívido dos teus ollos, no movemento das túas mans, os teus brazos, o teu breve corpo, na túa silueta perfecta, os teus louros cabelos…
Onte tivente outra vez entre os meus brazos, como traído pola marea, entre soños.
Sentín que eras meu, sentín que podía derretirte como manteiga entre as miñas mans, que amasaba e moldeaba o teu corpo unha e outra vez á miña libre elección, licuándote entre os meus dedos, derretíndose o tempo igualmente, deixando fluír os segundos… Notarte dentro...
Vin como a túa cara se contraía espasmodicamente nunha expresión moi cercana á dor, deleitándome co teu xesto, porque pracer e dor son semellantes, ambos sentimento puro, ausencia de razón, retorno á esencia da infancia, ao non pensar e deixarse levar. Ver como che fago volver…
Oín como xemías!, como un neno ferido, fráxil, inocente, acompasando a túa respiración coa miña, fundidos ambos nun mesmo murmullo cómplice; mesturados xa o teu alento e o meu, a música que procede desa radio ao outro lado do auto, o respirar da noite e os seus ruídos imprecisos, as túas palabras susurradas, entre sollozos e risos, e as miñas. Confundidos en medio do soño…
Olín de novo a túa esencia enteira, ulisqueando até o máis recóndito recuncho do teu corpo, aspirando con forza o teu cheiro, inhalando a túa fragancia, unha mestura imprecisa do teu perfume, o teu tabaco e o teu corpo, ata que se me meteu dentro e xa non souben distinguilo do olor da herba mollada e o orballo da outra beira do cristal. Husmeando as túas pegadas no meu corpo…
Puiden degustarte outra vez ao meu antollo, subir e baixar e escalar por todo o teu corpo como por una enredadeira, saboreando ata o máis mínimo trozo de carne, mordisqueando como un neno sen noción do normal e o correcto, succionar unha orella, chupar un pezón, tirar dun beizo, atrapar con forza ese trozo de pescozo…
Diría que es tan só unha doce sensación, se non fose porque estás máis adentro, moi adentro, no fondo do meu corazón.
Non sabes como devezo por verte. Agora mesmo pérdome nos bordes mesmos do teu pensamento, rozándote apenas, ficando engaiolado no brillo vívido dos teus ollos, no movemento das túas mans, os teus brazos, o teu breve corpo, na túa silueta perfecta, os teus louros cabelos…
