Un poema de Luísa Castro para celebrar o Día Mundial da Poesía
Os nenos do grupo son salvaxes coma min.
Tragamos cristais e son o xefe indio.
A tribo obedéceme
porque teño a lingua chea de cristais
e como terra.
Tocamos a través dos postes sen prevención,
amámonos polas tardes na cova do golpe
preto da estación onde a xente agarda con froita
para enfermos,
fuximos á praia e non imos ó colexio,
os nosos pais búscannos ata o anoitecer,
estamos afogados entre os brazos dos polvos,
as nosas cabezas despeitéanse contra as rochas.
Pero na casa.
(De Baleas e baleas. 1988)
Ningún comentario:
Publicar un comentario