A Bauhaus abriu as súas portas hai un século. O 1 de abril de 1919, os estudantes cruzaron por primeira vez o limiar. Os profesores, aínda aloxados en hoteis, empezaron a traballar en seminarios que alternaban a artesanía e os saberes técnicos, co obxectivo de xerar unha arte adaptada ás necesidades da sociedade alemá de posguerra. As faccións máis conservadoras de Weimar puxeron o berro no ceo: nas súas aulas había mulleres e ata estranxeiros. O cataclismo bélico deixara a moral nacional polos chans, pero tamén provocado a ilusión dun novo comezo. Centos de mozos chegaron á cidade onde morreron Goethe e Schiller para participar na gran aventura da escola, que terminaría cambiando o rumbo da arte. “Xuntos, déixenos desexar, concibir e crear a nova estrutura do futuro, que un día elevarase cara ás alturas, como o símbolo de cristal dunha nova fe”, rezaba a súa rimbombante manifesto, escrito en letra gótica e pouco minimalista dirixíndose ao público.
Os nazis non dubidaron en meter aos artistas vinculados a esta escola na categoría da arte degenerado, a pesar de que o seu traballo resultase bastante menos fero que as cruentas caricaturas da chamada Nova Obxectividade, que retrataban sen concesións a tráxica deriva da sociedade alemá de entreguerras. Custa entender que perigo viron neste deseño de liña branca e interiores diáfanos, máis aló da ideoloxía dos seus creadores. “Algunhas das figuras da Bauhaus tiveron carreiras que proseguiron durante o III Reich. A estética do modernismo podía ser desvinculada da política que lle serviu de impulso inicial, como sucedeu na Italia fascista”, confirma o historiador Eric D. Weitz, autor da Alemaña de Weimar, que acaba de reeditar Turner. “Con todo, o rápido peche da Bauhaus e o exilio dos seus astros demostra que o réxime consideraba que a escola e os seus practicantes eran un perigo. A Bauhaus representaba unha política aberta, democrática e socialista, o que, para os nazis, supoñía unha gran infracción”. Un século despois, o tempo termina poñendo, como afai, as cousas no seu lugar.
Periódico: El País. 2 de abril 2019
Ningún comentario:
Publicar un comentario