Campaña de promoción da lectura nun metro.
Campaña de promoción da lectura realizada nun metro de México por Librerías Gandhi a través da obra El puente de Franz Kafka.
ACRÓSTICOS E OUTROS VERSOS
Soy aquella de cabellos claros
Ojos marrones tirando a claros y
Fuertes, pero suaves manos.
Inesperada en ocasiones
Aunque práctica en las peores situaciones.
Feliz como un pájaro, que entre las nubes vuela
Rozando con sus suaves alas la
Noche en vela.
Antes era insegura, pequeña,
Nostálgica incluso con el paso de un
Día lleno de tiernas
Emociones pasajeras.
Zanjar asuntos era sencillo, y
Flotar en el cielo
Una cuestión de pedirlo.
Entonces no sabía, que en la vida,
No todo era paz y armonía.
Tenía que abrir los ojos y
entender de una vez, que
soy y siempre seré aquella de cabellos largos.
Pienso mucho,
A veces demasiado.
Temo olvidarlo todo,
Revivir el dolor.
Intranquila me siento.
Cuentista soy.
Incluso la felicidad me
Asusta.
Pequeña me siento
En este mundo.
Rendirme no puedo,
Estoy atrapada.
Zafarme no espero.
Dueña de mí misma,
Olvido la realidad.
Me siento inútil.
Incapacitada no estoy.
Niego mi existencia
guiada por un sueño
usurpo la verdad.
Estoy encarcelada.
Zarandeo continuo.
Mientras estudio aprendo
O ese es el objetivo
Nunca pienso ya que razonando
Increíbles cosas adivino
Cosas que ni estudiando
Aciertas, es algo instintivo.
Ámbitos tranquilos sigo frecuentando
Los veranos me siguen gustando
Ante todo busco
Realajarme así sea trabajando
Espero trabajar y de mayor
Zanganear pero no abusando.
Caminndo por la estepa
Estaba yo andando
Sobre la blanda tierra
Abrasada por las llamas
Rocas por temblores deshechas
Hechas añicos reducidas a polvo
Soplando fuerte el viento lleva
Tan alto que en el cielo
Entre nubes blancas espera
Volando hacia el monte
En donde siempre suenan
Zumbidos de pequeñas abejas
Palabras que significan algo
A min quérenme describir
Tamén debo dicir,
Resultará bastante complicado.
Ira sinto cando me enfado,
Curiosidade por aprender,
Inqueda se non sei que facer,
Alegría en canto me levanto.
Felicidade gústame sentir
Ó estar coa miña xente
Ninguén consigue que me contente
Tanto como cando me fan rir.
Aquí remata esta descrición,
Non sei canto ten de ficción
De cabelo longo e loiro,
Interesante á hora de darse a coñecer,
Elegante nas súas maneiras,
Grazoso ao estar cos amigos e
Obediente coas persoas maiores.
Fanático dos deportes,
Especialmente do fútbol.
Riguroso nas accións arbitrais, pero
Nobre cos compañeiros e cos rivais.
Atractivo para as raparigas, inda que
Non para todas.¡Claro está!
Despaciño vou,
Escribindo este acróstico e
Zigzagueando as letras máis complicadas.
Fago cousas
E logo arrepíntome, pero sei
Recoñecer cando erro.
Non son nada tímido,
Aínda que un pouco reservado coas persoas que
Non coñezo. Polo
Demais, son un bo rapaz que
Está andando e
Zarandeándose pola corda de 1º de Bacharelato.
Verónica chámome,
Estudiosa son,
Rideira sempre estou,
Optimista intento ser
Nervosa póñome.
Inxenua parezo.
Calada? Nunca falo.
Atenta coa xente.
Seria nunca estou,
Un pouco aloucada.
Enérxica sempre fun,
Intelixente son.
Rústica sempre serei.
Ondulado teño o cabelo
Negro non, non o teño.
Uns ollos azuis ceo
Ñ!
Entusiasmada pola vida
Zurda non son, diestra si.
Sabedes xa quen son eu
Adoro el verano e ir a la playa
Me encanta la brisa del mar cuando
Azota mi cara
Nado entre las olas
Del mar
A pesar del incierto horizonte.
Casi puedo saborear el
Amargo caer de las hojas que
Sigilosas son empujadas por el viento y suponen el
Adiós a mi sueño forjado durante el
Largo y ya pasado verano.
Aunque busco esa salida
No encuentro el camino que me lleve
A algún lugar lejos de todo, del
Bachillerato largo y duro, del
Estrés de todo un curso y de las
Lágrimas derramadas por la impotencia.
Alguien me dice que puedo, pero
Luego se ve interrumpido el soñado
Viaje hacia un futuro brillante.
Alguien me dice que puedo, pero se
Repite el pensamiento negativo, la
Esperanza yace en ningún sitio, en una
Zona de mi interior que no conozco.
Nuria é o meu nome
Universitaria, o meu futuro
Rencorosa, un defecto
Intelixente, unha virtude
Así son eu, Nuria.
Riseiro é omeu carácter
Escuros, os meus ollos
Daniel, o meu primo
Rodríguez, o noso apelido
Ir ao cine, a miña afección
Gústame ir de compras
Uterque,a miña tenda
España, a mellor selección de fútbol
Zapatos (os)? Son a miña debilidade.
Perguiceira no sofá
Inconstante ás veces
Ñu chámanme
Estudosa cando mo propoño
Interesante a miña personalidade
Rosa a miña cor preferida
O verán a estación que máis me gusta.
Son unha rapaza
Alegre e con graza
Río todo o día.
Ás veces intelixente
Ideal dime a xente.
Doce e serea
Orgullosa de min mesma
Penso coma unha nena,
Atenta, feliz e fría
Zurda e con apatía.
Odio e poesía
Amable son,
Louca estou,
Bailando todo o día
A miña forma de vida.
Facendo esta poesía,
Dígovos a miña filosofía:
“Estar feliz e sorrindo
Zapateada en calquera sitio
Longos cabelos negros, con
Ondas suaves nas súas puntas
Revoltos sempre polo vento,
Enredados sobre os ombreiros.
Na miña cara hai algunhas pencas,
Adornando as miñas fazulas,
Debaixo dos meus ollos verdes.
O meu carácter é difícil,
Ás veces imposible
Mais se quero podo ser
A rapaza máis boa do mundo.
Resumindo, eu son unha
Adolescente de dezaseis anos
Leda de ser como son.
Son unha rapaza morena, e
Ao carón do mar non vivo.
Moitas amigas teño.
Aínda que algunhas son mellores ca outras.
Nunca as olvidarei.
Tímida eu son, aínda que
Hai veces que non o parece.
Agora a fecer un acróstico estou.
Debuxar é a miña afección.
Italia gustaríame visitar.
Ao fútbol gústame xogar.
Zafo de que non me queiran fichar.
Dando pinchos eu estou,
Un día si e outro non.
Rindo a gargalladas estou
Aínda que
Non sempre contenta vou.
Lonxe do mar non vivo
Uvas preto de min hai
Celebro cada mañá que sae o sol.
Istoprovócame un sorriso.
Alí onde vou sempre estou rindo.
Onte un partido fun xogar
Todo mundo me veu a animar
Esperaba un gol marcar
Rindo a gargalladas o había de celebrar
Onte pasei un día xenial.
Teño os ollos verdes coma un prado
Os meus cabelos lisos
Rodean a miña cara
Resplandecen de alegría
E se me teño que resumir nunha oración:
Sempre estou rindo, non me vai o de chorar
Alba eu son
Leas eu non monto
Ben a gusto en Vilalonga estou
Amigos teño.
Gústame debuxar
Andar en bicicleta tamén
Nadar é unha afección
Durmiñeira non son
Afeccionada ós libros si
Raro que non sexan fantásticos.
A rir non ando moito.
Moi tímida eu son
A miña pel é branca
Roldo o 1´60 m. de altura
Teño o cabelo escuro
Incribles ollos grandes.
Neles mestúranse dúas cores,
En principio verde e logo marrón.
Zafo de que non teñan máis ou serían multicolor.
Dou pasos para chegar ao ceo
Ando amodo para non equivocarme
Vou pensando naquela persoa
Invade a miña mente revolta
Dándome esperanzas toda a vida
Guerra e batallas na miña cabeza
Unha e outra vez pensando en ti.
Ilusión dásme todos os días.
Mares de palabras gustaríame amosarche.
Invádesme coas túas miradas
Linda bolboreta miña.
Ven conmigo meu amor.
Achégate ao meu lado rapidiño
Zancadas dou achegádome xunta túa.
Quen es linbda princesa?
Ulo teu perfume de rosas.
Esquézome de todo o que pensaba
Zas!, faime todo o corpo.
Cando me levanto desexo verte.
Aférrome á almofada pensando que es ti.
Rompo a chorar da alegría.
Renazo,outra vez volvo á vida.
Os recordos céganme.
. Irrealista,
No soy lo que tú esperas.
Épocas pasadas busco.
Soy un espíritu
Condenado a la eternidad,
Atrapado en este mundo.
Mi alma espera
Impaciente el fin.
¡Ñoñerías!, piensas.
Acaso, ¿me engaño?
¡Para qué fingir!
Abandonado estoy,
Dios me cerró las puertas.
Ídolos no procuro,
No me darán la paz.
Jamón como todos los días
¡Oh, qué bien sabe recién cortado!
Será porque lo compro en el Día
Este es el mejor que jamás haya probado.
Cuando lo corto me lleno de Alegría
Aunque también me gusta guisado
¡Rodaballo con jamón de Almería!
Lo mejor es comerlo de un bocado
O cortado en cuadros
Solo de pensarlo, deseo que llegue el medio día.
Recuerdo, que el año pasado,
Olía a jamón en toda mi villa.
Desde aquel día afortunado,
Rodeado por cochinillos asados,
Intuí que el jamón mi vida había cambiado.
Girando alrededor del Jamón
Un día se lo dejo a un rumano.
¡Engañado! ¡Malditos bastardos!
¡Zorro! ¡Me lo ha robado!
Me voy a mi casa desolado.
Estuve llorando un año,
Inventando una manera de recuperarlo.
¡Si muero, lo haré intentándolo!
Sorriso doce, pícara e inconfundible,
Orgullosa, ás veces irónica.
Fonte de alegría incontrolable.
Impulsiva, ás veces romántica.
Alma curiosa e afable.
Temperamento corre polas miñas veas,
Oleaxe de pensamentos infindos,
Raio de luz que apague as miñas penas,
Radiante ilusión desprenden os meus suspiros,
Soños en esencia que non caen no olvido.
Fríos resplandores
Escenas amargas
Recordos concretos
Non podo esquecelos.
Alentos xélidos
Negacións afirmadas.
Días pasados
Estrelas escintilantes
Zafiros no ceo
ADOLESCENCIA
Laio de xuventude no rostro,
Amencer de novas sensacións;
Unánime impulso tolo
Replicando á razón.
Adolescente viveza,
Fervor dos desexos.
Recendo de vida na alma,
Enmarcado goce,
Inconscientes actos.
Guía de primeiros errores,
Estraña cabeza,
Incomprensibles ansias de soñar...
Riqueza envexada por
Outras que a deixaron atrás.
Graza da inocencia perdida,
Onde antes habitaba.
Nó de impaciencia na gorxa,
Zurdo sentido de nacermos
Ante a ollada ó mundo.
Loucura convertida en
Enredo de cada segundo.
Zunida felicidade pasaxeira.
Novos premios para a ciencia no IES de Vilalonga
“FEIRA DE CIENCIAS”
PREMIOS
Alumnado do IES de Vilalonga premiado na “FEIRA DE CIENCIAS” organizada polo Departamento de Física e Química e que contou co apoio da Biblioteca.
Premios á mellor calidade científica e técnica concedidos pola Biblioteca:
1º PREMIO, dotado con 80 €, “Tren magnético” / 4º de ESO-A:
FÁTIMA VIÑAS CASTRO
MÓNICA ÁLVAREZ GORDO
2º PREMIO, dotado con 60 €, “Pila con limóns” / 3º ESO-B:
MARCOS BOUZADA BOUZADA
JESÚS LEIRO LORENZO
ACCÉSIT, dotado cun lote de libros, “Biografía de Edwin Hubble” / 1º BACHARELATO-C: á mellor biografía de científico:
ALEJANDRO PRIETO VIDAL
“FEIRA DE CIENCIAS”
PREMIOS
Premios á mellor calidade científica e técnica concedidos polo Departamento de Física e Química:
3º PREMIO, dotado con 50 €, “Freos eléctricos” / 4º ESO-B (DC):
JOSÉ CARLOS RODRÍGUEZ MEIS
BERNABÉ VARELA FARO
PREMIO DO XURADO á xove promesa (participación voluntaria), dotado con 50 €, “Cama de cravos” / 2º ESO-A:
SANTIAGO GARCÍA VILLAR
MARCOS SOUTULLO GONZÁLEZ
PREMIO FAVORITO DO PÚBLICO, dotado con 75 €,
“Canón magnético” / 3º ESO-A:
IVÁN ABALDE MORAÑA
ÁLVARO TORRES BARBEITO
ADRIÁN ROSAL PADÍN
COMUNICADO DA RAG ante a desaparición de GALICIA HOXE
O peche de medios de comunicación, un empobrecemento colectivo
A Coruña, 30 de xuño de 2011
Perante o peche de Galicia Hoxe, xornal de información xeral, escrito na súa integridade no idioma galego, a Real Academia Galega considérase na obriga de expor ante a opinión pública e as institucións de Galicia unha chamada de inquietude, alerta e responsabilidade:
1. O devandito peche de Galicia Hoxe non é un feito illado, senón que vén precedido da desaparición doutros medios do espazo de comunicación en galego, sinaladamente o xornal dixital Vieiros e as revistas A Peneira e A Nosa Terra, de información xeral. Todos eles, algúns dos poucos e principais vimbios que termaban dun espazo de comunicación na lingua propia de Galicia.
2. Estamos, pois, ante algo máis que un síntoma preocupante ou que un "dano colateral" producido como efecto da crise económica. A concorrencia de peches ten a dimensión dun devalo brutal, dunha catástrofe no espazo da comunicación, que afecta á supervivencia e espallamento do idioma de Galicia, que limita a imprescindíbel pluralidade nunha sociedade democrática, que supón unha perda empresarial e empobrece e pon en precario, aínda máis, a situación dos profesionais e traballadores no eido xornalístico.
3. Os bens e medios de comunicación son un elemento basilar no uso público dunha lingua e a historia da normalización do galego a través dos xornais ofrécenos unha cartografía na que nos situar no mundo. Porque os medios de comunicación son un baremo decisivo para medir o estado xeral dunha sociedade, do seu apagamento ou da saída á luz. Cando un xornal se silencia, cando son varios os que se acalan, é a sociedade e o país enteiro o que pode ficar ermo, sumido nun foxo histórico anacrónico, sen pulso de liberdade.
4. As institucións públicas, e nomeadamente o Goberno galego, non poden quedar pasivas ante este devalo, que ten tan graves consecuencias en todos os eidos, no futuro lingüístico e cultural, mais tamén no social, empresarial e dos dereitos democráticos. O Goberno galego, co resto das institucións políticas, non pode adiar máis as súas responsabilidades. Ten que desenvolver e regular de xeito transparente as obrigas que se derivan do Estatuto de Autonomía, da Lei de Normalización Lingüística e do Plan xeral de normalización da lingua galega, que declara explicitamente como un dos seus obxectivos o de iniciar un proceso de incremento anual e constante do uso do galego nos medios de comunicación públicos e privados que supere a actual situación de marxinación e de confinamento no eido cultural. As prestacións, a publicidade, as subscricións, e outros recursos públicos, deben distribuírse con rigor e xustiza, de xeito claro e con supervisión de organismos independentes, tendo en conta sempre, como un valor engadido, o apoio ao uso do idioma galego. Por ser unha esixencia legal democrática, ao estar nunha desigualdade de condicións históricas.
5. A RAG, tal como fixo no 2001, co texto "Propostas da Real Academia Galega ao Goberno e mais ao Parlamento de Galicia", elaborará un novo informe que afonde nas causas e posíbeis solucións ante o devalo do espazo da comunicación en Galicia.
A Coruña, 30 de xuño de 2011
Perante o peche de Galicia Hoxe, xornal de información xeral, escrito na súa integridade no idioma galego, a Real Academia Galega considérase na obriga de expor ante a opinión pública e as institucións de Galicia unha chamada de inquietude, alerta e responsabilidade:
1. O devandito peche de Galicia Hoxe non é un feito illado, senón que vén precedido da desaparición doutros medios do espazo de comunicación en galego, sinaladamente o xornal dixital Vieiros e as revistas A Peneira e A Nosa Terra, de información xeral. Todos eles, algúns dos poucos e principais vimbios que termaban dun espazo de comunicación na lingua propia de Galicia.
2. Estamos, pois, ante algo máis que un síntoma preocupante ou que un "dano colateral" producido como efecto da crise económica. A concorrencia de peches ten a dimensión dun devalo brutal, dunha catástrofe no espazo da comunicación, que afecta á supervivencia e espallamento do idioma de Galicia, que limita a imprescindíbel pluralidade nunha sociedade democrática, que supón unha perda empresarial e empobrece e pon en precario, aínda máis, a situación dos profesionais e traballadores no eido xornalístico.
3. Os bens e medios de comunicación son un elemento basilar no uso público dunha lingua e a historia da normalización do galego a través dos xornais ofrécenos unha cartografía na que nos situar no mundo. Porque os medios de comunicación son un baremo decisivo para medir o estado xeral dunha sociedade, do seu apagamento ou da saída á luz. Cando un xornal se silencia, cando son varios os que se acalan, é a sociedade e o país enteiro o que pode ficar ermo, sumido nun foxo histórico anacrónico, sen pulso de liberdade.
4. As institucións públicas, e nomeadamente o Goberno galego, non poden quedar pasivas ante este devalo, que ten tan graves consecuencias en todos os eidos, no futuro lingüístico e cultural, mais tamén no social, empresarial e dos dereitos democráticos. O Goberno galego, co resto das institucións políticas, non pode adiar máis as súas responsabilidades. Ten que desenvolver e regular de xeito transparente as obrigas que se derivan do Estatuto de Autonomía, da Lei de Normalización Lingüística e do Plan xeral de normalización da lingua galega, que declara explicitamente como un dos seus obxectivos o de iniciar un proceso de incremento anual e constante do uso do galego nos medios de comunicación públicos e privados que supere a actual situación de marxinación e de confinamento no eido cultural. As prestacións, a publicidade, as subscricións, e outros recursos públicos, deben distribuírse con rigor e xustiza, de xeito claro e con supervisión de organismos independentes, tendo en conta sempre, como un valor engadido, o apoio ao uso do idioma galego. Por ser unha esixencia legal democrática, ao estar nunha desigualdade de condicións históricas.
5. A RAG, tal como fixo no 2001, co texto "Propostas da Real Academia Galega ao Goberno e mais ao Parlamento de Galicia", elaborará un novo informe que afonde nas causas e posíbeis solucións ante o devalo do espazo da comunicación en Galicia.
"A santa paciencia dos mestres"
A santa paciencia dos mestres de Galicia
MANUEL RIVAS 01/07/2011 EL PAÍS
MANUEL RIVAS 01/07/2011 EL PAÍS
Estamos de paso nunha casa de comidas dunha vila galega. É a hora de xantar. Hai un televisor ao fondo, moderno, de plasma, o que lle dá á sala de comedor un xeito de cinema comentado. Todo transcorre nunha atmosfera de tranquilidade, aínda que as máis das noticias sexan inquietantes e indixestas. Mais xa estamos afeitos a esgazar as dúas funcións, de tal xeito que podemos compatibilizar o pracer no padal co abraio mental. Nas diferentes mesas, os clientes comen en silencio ou falan do seu. De súpeto, todo cambia. A noticia en televisión dunha protesta do profesorado galego contra o incremento de horario lectivo, as imaxes dunha manifestación multitudinaria dos mestres, provoca os comentarios en voz alta e alporizados de varios comensais.
O que está a pasar en Galicia é algo insólito: encirrar a poboación contra os mestres
-Non queren traballar, eses langráns!
-Aínda han de pedir máis vacacións!
-A eses púñaos eu a cavar gabias!
A maioría, hai que dicilo, cala. Seguramente pensan outra cousa, mais calan. Seguramente é a actitude máis intelixente, pois os outros están no transo de bourear, de exercer o poder decibélico. Así que nese intre o discurso dominante na sala era o da reprobación e condena dos mestres. Non só iso. O desprezo cara á xente que traballa no ensino. Non un desprezo calquera, senón un desprezo rancoroso, emitido polo son que produce a maquinaria do odio. Ademais de atragoárseme os berberechos, penso que hai días en que seria mellor saír da casa cuns algodóns encerados nos oídos.
Os manifestantes levan a figura cómica dun cabezudo. Ten certa semellanza co conselleiro de Educación. Esa imaxe, tamén na distancia, desdramatiza o ambiente. É o que ten a sátira. Que actúa de catarse. O certo é que as voces feroches amansaron, e entón oíuse unha que pairou livián na cargada atmosfera.
-Teñen o seu mérito, que terman dos rapaces!
Ao que seguiu outra un pouco máis punzante, retranqueira.
-Cando non dos pais, que son peores!
A min gustaríame engadir algo:
-Termar terman de todo!
Pero calei. Por covardía. Polos berberechos atragoados.
O meu proceso mental foi o contrario ao dos cabreados cos mestres, que logo foron recuando. Eu anoxeime despois. Cando xa pasara a regueifa e morrera o conto. Teño esa rareza. Que me alporizo cando estou só. Adoita pasarme o que os franceses chaman l'esprit de l'escalier [o espírito da escaleira]. Que me lembro máis tarde, a deshora, do que debería ter dito. E entón falo só. Polemizo comigo. Vou á procura do espírito da escaleira. Escribo un artigo coma este. A dúas voces. A da perplexidade e a carraxe.
Fun criado no respecto ao mestre. Se cadra coñecín mestres, persoas concretas, que non merecían ese respecto, mais toda a humanidade que me arrodeaba, meus pais, meus veciños, todos me transmitiron o respecto á muller ou home que daban escola. Non era un respecto dócil. O respecto é diferente do servilismo, da docilidade. En realidade, o que a min me transmitían era o respecto poño coñecemento, pola aprendizaxe, pola curiosidade de pescudar no descoñecido, de avanzar contra a ignorancia. Era un respecto que atravesaba os tempos, as xeracións. No fondo, unha herdanza republicana. Porque o pobo sempre intuíu que o coñecemento, e o libre pensar, era a verdadeira conquista do pan.
O que está a pasar hoxe en Galicia é algo insólito. Un despropósito que supera o impensábel nunha democracia. Nin remontándose ao país imaxinario de Sopa de ganso, o filme dos irmáns Marx, encontraríamos algo semellante relativo á educación. O de encirrar a poboación contra os mestres. Contra o profesorado. O dar pábulo e amplificar falsidades, dando a entender que os ensinantes son unha especie de estamento privilexiado, nugalláns que non dan un pau a auga, ou tratándoos como unha xunta de bois preguiceiros aos que cómpre aguilloar con medidas penitenciais.
Pero, que absurdo é este dunha Administración que en lugar de afortalar o ensino, o espazo basilar do futuro, o que fornece é o descrédito dos ensinantes?
Os ensinantes viron recortados os seus soldos. Uns salarios que xa son moi inferiores aos da media europea. Os centros de ensino público en Galicia veñen sufrindo unha continua poda orzamentaria, de tal maneira que grande parte das moitas actividades extras que se desenvolven son por mor do voluntarismo e o esforzo non retribuído do persoal da ensinanza. As bibliotecas escolares deberían ser o corazón dos centros. Pois ben. Coñezo bibliotecas e clubs de lectura moi activos que só existen grazas aos mestres que os fan posíbeis cun traballo nunca contabilizado.
Falando de contar horas, o bo mestre, que son os máis, traballa todo o día. Cando non a noite. Quen coñeza ese mester de ensinar sabe da entrega que require en horas de formación, de preparación de clases, de corrección de traballos e probas, de atención persoal a estudantes con problemas. O incremento de horario lectivo que está a provocar as protestas no ensino foi unha medida de corte disciplinario, unilateral. Fora cal fose a intención, os responsábeis semellan ignorar que os recortes salariais non poden ir agravados por un clima impositivo, arbitrario, sen pontes de diálogo e negociación. A auctoritas é algo que os demais conceden polo valor de quen a merece. Non se impón co cimbrar da vara de mando.
O espazo do ensino é o espazo do diálogo. Da palabra. Do pensamento. O berce da liberdade. Mais construír ese espazo esixe sutileza, grandes depósitos de esperanza e unhas condicións de confianza básica. É un traballo delicadísimo. De primeira liña de risco. E de enorme paciencia. O bo mestre ten de ser, dalgún xeito, da madeira de Kevin, aquel santo irlandés que estando en Glendalough, un lugar montañoso do condado de Wicklow, estricou os seus brazos para erguer unha pregaria ao Ceo, e entón apareceu un merlo e pousou nel. Nun dos brazos. E ao merlo aquela póla pareceulle boa e chamou pola merla e decidiron construír alí o niño. Puxeron os ovos, medraron as crías, e un día botaron a voar. E só entón, só nese intre, san Kevin baixou o brazo.
Os gobernantes pasan. Hainos que deixan semente. E hainos que deixan un ronsel de fume. Dos peores fumes, o fume que procede da síndrome de burn-out. Dos ensinantes queimados.
O que está a pasar en Galicia é algo insólito: encirrar a poboación contra os mestres
-Non queren traballar, eses langráns!
-Aínda han de pedir máis vacacións!
-A eses púñaos eu a cavar gabias!
A maioría, hai que dicilo, cala. Seguramente pensan outra cousa, mais calan. Seguramente é a actitude máis intelixente, pois os outros están no transo de bourear, de exercer o poder decibélico. Así que nese intre o discurso dominante na sala era o da reprobación e condena dos mestres. Non só iso. O desprezo cara á xente que traballa no ensino. Non un desprezo calquera, senón un desprezo rancoroso, emitido polo son que produce a maquinaria do odio. Ademais de atragoárseme os berberechos, penso que hai días en que seria mellor saír da casa cuns algodóns encerados nos oídos.
Os manifestantes levan a figura cómica dun cabezudo. Ten certa semellanza co conselleiro de Educación. Esa imaxe, tamén na distancia, desdramatiza o ambiente. É o que ten a sátira. Que actúa de catarse. O certo é que as voces feroches amansaron, e entón oíuse unha que pairou livián na cargada atmosfera.
-Teñen o seu mérito, que terman dos rapaces!
Ao que seguiu outra un pouco máis punzante, retranqueira.
-Cando non dos pais, que son peores!
A min gustaríame engadir algo:
-Termar terman de todo!
Pero calei. Por covardía. Polos berberechos atragoados.
O meu proceso mental foi o contrario ao dos cabreados cos mestres, que logo foron recuando. Eu anoxeime despois. Cando xa pasara a regueifa e morrera o conto. Teño esa rareza. Que me alporizo cando estou só. Adoita pasarme o que os franceses chaman l'esprit de l'escalier [o espírito da escaleira]. Que me lembro máis tarde, a deshora, do que debería ter dito. E entón falo só. Polemizo comigo. Vou á procura do espírito da escaleira. Escribo un artigo coma este. A dúas voces. A da perplexidade e a carraxe.
Fun criado no respecto ao mestre. Se cadra coñecín mestres, persoas concretas, que non merecían ese respecto, mais toda a humanidade que me arrodeaba, meus pais, meus veciños, todos me transmitiron o respecto á muller ou home que daban escola. Non era un respecto dócil. O respecto é diferente do servilismo, da docilidade. En realidade, o que a min me transmitían era o respecto poño coñecemento, pola aprendizaxe, pola curiosidade de pescudar no descoñecido, de avanzar contra a ignorancia. Era un respecto que atravesaba os tempos, as xeracións. No fondo, unha herdanza republicana. Porque o pobo sempre intuíu que o coñecemento, e o libre pensar, era a verdadeira conquista do pan.
O que está a pasar hoxe en Galicia é algo insólito. Un despropósito que supera o impensábel nunha democracia. Nin remontándose ao país imaxinario de Sopa de ganso, o filme dos irmáns Marx, encontraríamos algo semellante relativo á educación. O de encirrar a poboación contra os mestres. Contra o profesorado. O dar pábulo e amplificar falsidades, dando a entender que os ensinantes son unha especie de estamento privilexiado, nugalláns que non dan un pau a auga, ou tratándoos como unha xunta de bois preguiceiros aos que cómpre aguilloar con medidas penitenciais.
Pero, que absurdo é este dunha Administración que en lugar de afortalar o ensino, o espazo basilar do futuro, o que fornece é o descrédito dos ensinantes?
Os ensinantes viron recortados os seus soldos. Uns salarios que xa son moi inferiores aos da media europea. Os centros de ensino público en Galicia veñen sufrindo unha continua poda orzamentaria, de tal maneira que grande parte das moitas actividades extras que se desenvolven son por mor do voluntarismo e o esforzo non retribuído do persoal da ensinanza. As bibliotecas escolares deberían ser o corazón dos centros. Pois ben. Coñezo bibliotecas e clubs de lectura moi activos que só existen grazas aos mestres que os fan posíbeis cun traballo nunca contabilizado.
Falando de contar horas, o bo mestre, que son os máis, traballa todo o día. Cando non a noite. Quen coñeza ese mester de ensinar sabe da entrega que require en horas de formación, de preparación de clases, de corrección de traballos e probas, de atención persoal a estudantes con problemas. O incremento de horario lectivo que está a provocar as protestas no ensino foi unha medida de corte disciplinario, unilateral. Fora cal fose a intención, os responsábeis semellan ignorar que os recortes salariais non poden ir agravados por un clima impositivo, arbitrario, sen pontes de diálogo e negociación. A auctoritas é algo que os demais conceden polo valor de quen a merece. Non se impón co cimbrar da vara de mando.
O espazo do ensino é o espazo do diálogo. Da palabra. Do pensamento. O berce da liberdade. Mais construír ese espazo esixe sutileza, grandes depósitos de esperanza e unhas condicións de confianza básica. É un traballo delicadísimo. De primeira liña de risco. E de enorme paciencia. O bo mestre ten de ser, dalgún xeito, da madeira de Kevin, aquel santo irlandés que estando en Glendalough, un lugar montañoso do condado de Wicklow, estricou os seus brazos para erguer unha pregaria ao Ceo, e entón apareceu un merlo e pousou nel. Nun dos brazos. E ao merlo aquela póla pareceulle boa e chamou pola merla e decidiron construír alí o niño. Puxeron os ovos, medraron as crías, e un día botaron a voar. E só entón, só nese intre, san Kevin baixou o brazo.
Os gobernantes pasan. Hainos que deixan semente. E hainos que deixan un ronsel de fume. Dos peores fumes, o fume que procede da síndrome de burn-out. Dos ensinantes queimados.
Subscribirse a:
Publicacións (Atom)